« السلام علیک ایها الهادی النقی یابن رسول الله (ص) » از آن زمانی که توفیق زیارتت را گرفتند از این عاشق دلشکسته، عقده شد درون دلم... از ورودی سامرایت باز گشتم... دستم به روی سینه برای ارادت است... اما این روزها داغی فزون تر بر دل داریم ... ای دوست آتشی که مرا مبتلا کنی دل را چو شمع آب، به بزم عزا کنی
اما ماندم در حسرت نیم نگاهی بر حرم بی ضریح و ویرانت...
این بارگاه قدس امام کرامت است
حتی اگر که دورترین راه تا حرم...
دائم دلم کنار تو گرم زیارت است
فرقی نمی کند ز کجا می دهم سلام...
تو می دهی جواب مرا، اصل نیت است
تقصیر ما نبود که دیوانه ات شدیم...
این از اشاره های نگاه محبت است
بر روی خشت خشت دلم جای دست توست...
یعنی که دست های تو بانی خلقت است
آقا! کجای آن حرم افتاده ای زمین...
هر روز ما ز داغ تو روز شهادت است
هرگز نرفته دست تهی کس ز درگهت دارم یقین، به مادر خود اقتدا کنی
آقا چه می شود که برایم دعا کنی بین قنوت نافله من را صدا کنی
آقا چه می شود که به هنگام روضه ها نای مرا شبیه نی نینوا کنی
آقا؛ چی می شود که بر آیی به انتقام ما را روانهء حرم سامرا کنی
نویسندگان وبلاگ :
ابراهیم .ب (@)[1]
چشم بر پنجره ام دوخته ام تا شاید ...
شاید این جمعه بیاید شاید...
